Hayat büyük bir tramvay gibi... Sadece bir sona doğru hareket halinde... İnsanlar biniyor, insanlar iniyor... Senelerin acısıyla, tatlısıyla denenmemiş yolarkadaşları teker teker iniyorlar duraklarda... Kimisi iyi anılar bırakırken, kimileri de ekşi bir tat bırakıyor ağızda... Bütün bir hayat böyle sürüyor...

Neredeyse hayat boyu kadim dostum diyebileceğim bir hekim dostum, bu duruma, "uzun yaşamanın yan etkileri" der... Çaresi de yok üstelik... Uzun yaşadıkça, duraklarda tramvayı terk edenler çoğalıyor, tek tük yeni yolcular biniyor tramvaya... Bazıları yeni heyecanlar getiriyorlar yolculuğa... İnsan umutlanıyor... Bir dahaki durakta yeni binenin inmesine kadar... Kalanlarla yolculuk devam ediyor... Bir de bakıyorsun ki, geçekten senelerle sınanmış olan yolarkadaşlarından başka tektük başka yolcu var hayatında...

Ben bütün yolarkadaşlarımı sevdim... Tramvaydan inerken ekşi bir tat bırakanlar da dahil... Bıraktıkları tadı değil, yolarkadaşlıkları süresinde bana verdikleri güzelliklerle anıyorum onları da... Benim tramvayım en son durakta duruncaya kadar da böyle devam edecek yolculuk...

Ben şaşırmıyorum artık... Şaşıranlara şaşırıyorum sadece... Hayat devam ediyor... Tramvayım süratle son durağa doğru yol almakta... Daha kaç durak var... Daha kaç yeni yolcu biner tramvaya, kaçı bir dahaki durakta iner bilmiyorum... Bilmem de gerekmiyor... Hayatıma renk katan tüm yolarkadaşlarımı sevgiyle anıyorum bu akşam... Bildiğim, şu an çok kederli ve hayal kırıklıkları içinde olsam da, yaşamak güzel şey diye haykırıyor olabilmem...

Yaşamak güzel şey! Aslolan hayattır...