2010 yılının son günlerinde Kolombiya ordusuna bağlı komandolar Blackhawk helikopterleriyle FARC gerillalarının yaşadığı Macerana dağlarındaki ormanlığa indiler. Ormanda boyları 25 metreyi bulan ağaçlardan dokuzunu seçtiler ve tırmanmaya başladılar.

Ellerinde renkli Noel ışıkları vardı. Ormanın derinliklerinde farklı noktalarda seçtikleri ağaçları o ışıklarla süslediler. Işıkları, ancak yanlarına yaklaşıldığında yanmaları için ısı sensorlarına bağladılar. Ağaçlara birer de pankart astılar. Pankartta şöyle yazıyordu:

“Eğer Noel ormanın derinliklerine kadar gelebiliyorsa siz de evinize dönebilirsiniz. Haydi ayrılın. Noel’de her şey mümkün...”

Operasyonun adı Noel Operasyonu’ydu (The Operacion Navidad). Operasyonun komuta merkezi Bogota’daki Lowe Reklam Ajansı; ajansın kapısını müşteri olarak çalan ise bir zamanlar en kirli savaş stratejilerini denemiş Kolombiya Savunma Bakanlığı.

Noel gecesi o ormanda yürüyen FARC gerillalarından kaçının bu sürprizle karşılaştıkları bilinmiyor. Ama bugün Kolombiya ile FARC, dünyanın gözü önünde masaya oturduysa o Noel ışıklarının yumuşattığı havanın muhakkak bunda bir katkısı olmuştur.

Çünkü bir barışın temeli iyi niyettir. Barış yapmak için masaya oturan insanlar dünyanın en iyi, en diğerkâm, en demokrat insanları oldukları için değil, bu savaşın bitmesi onların da işine geldiği için iyi niyetli olurlar. Ama onların iyi niyeti de yetmez. Savaşın tarafı olanların da bu barışa inanması gerekir. Bu da ancak iyimserlikle olur.

En zor olanı da budur. Çünkü bir savaş biterken geriye sadece cesetler kalmaz, öfkeli ve kötümser insanlar da kalır. Kötümserliğin, karamsarlığın alıcısı çoktur. Barışı savunmak içinse savaşın son demleri en zor vakitlerdir. İntikam için, zafer için bilenmiş bekleyenleri karşılıklı geri adımlar atılmış bir barışa ikna etmekten daha zor bir iş yoktur.

Bir savaşın bitmemesi için binlerce neden bulunabilir, artçı sarsıntılardan herhangi biri, geçmişteki kötü tecrübeler barışın tam bir kandırmaca, ihanet olduğuna gerekçe yapılabilir. Kolaydır da bu, bol da alkış getirir. Barışı pazarlamak içinse elde afakî vaatlerden başka neredeyse bir şey yoktur.

Türkiye sadece bir yılın değil, bir savaşın da sonuna geldi. Yıl biterken alâmetler iyice belirdi. Bu köşenin okurları aylar önceden adım adım ilerleyen bu yedi maddelik çözüm takviminden haberdardı zaten ama artık saklanan gizlenen bir şey yok. Başbakan İmralı’yla görüşmeler olduğunu televizyondan açıkça deklere etti. Sonuna bu köşenin takipçilerine yabancı gelmeyecek bir cümleyi de ekleyerek: Orada bir ışık görüyoruz. Başbakan’ın bu meseleden sorumlu başdanışmanı verdiği röportajda masada olanın PKK’nın sınırdışına çekilmesi olduğunu açıkladı. Sabah gazetesi MGK’da görüşülen yeni Kürt stratejisini yayımladı. Devlet, PKK’nın da bir yıl önce özerklik için yeterli bulduğunu deklere ettiği en kritik Avrupa Yerel Yönetim Özerklik Şartı’ndaki çekinceyi de kaldırılmaya yeşil ışık yaktı. Ve son olarak da dün Hürriyet gazetesi İmralı’daki görüşmeleri resmen deklere etti. Öcalan’ın da aynı ışığı gördüğü, avukatlarıyla devletle görüşmeler yüzünden görüşmediği ortaya çıktı. Önümüzdeki iki ay içinde net bir çözüm takvimi ortaya konacak. PKK liderlerinin gideceği söylenen, Brüksel’deki Kürt Konferansı’na mesaj gönderdiği ortaya çıkan kilometrelerce uzaklıktaki Avustralya Başbakanı’nın bile olan bitenden haberi var.

Ama galiba Türkiye’de yaşayanların yok.

Türk ve Kürt kanaat önderlerinin sessizliği ancak böyle açıklanabilir.

Neredeyse savaş, barıştan daha çok heyecan yaratıyor bu ülkede. İdam tartışmaları, açlık grevleri, dokunulmazlık krizinde ortalığa çıkıp büyük ve öfkeli laflar edenlerden hiçbiri, bunların hepsi tarih olup yeniden müzakere süreci başlarken barıştan ve çözümden yana tek bir kelime söylemek için en ufak bir heyecan duymuyor.

“Açılım fare doğurdu”, “JİTEM davası bitti”, “Ateşkes yalanmış” “AKP Türk-İslam sentezci” demek için saha kenarında heyecanla bekleyenlerden hiçbiri ayaklarına kadar gelen çözüm ihtimali için topa girmiyor.

Neredeyse bir gün boş bir salonda iki kişi tarafından imzalanacak barış anlaşması.

Bunun sebebi iki taraftaki kötümserler. “AKP’ye güvenilmez” diyenlerle ve “PKK’ya güvenilmez” diyenlerin kötümserlik ittifakı.

Uzun süredir AKP ile hesaplaşmak isteyenler, iktidara karşı en dirençli kalan Kürt cephesinde yığınak yapmış durumda. Onlar için esas mesele Kürt meselesi değil, AKP’ye karşı direnilmesi. AKP ve Erdoğan ile olan hesaplarını PKK’nın ve Kürtlerin görmesini bekliyorlar. Bu yüzden AKP’li bütün barış ihtimalleri sorgusuz sualsiz birer kandırmaca, şartlar 90’lardan bile daha fena, Erdoğan Çiller’den bile daha ırkçı. Kötümserliği ve karamsarlığı Kürtseverlik diye pazarlamakta, savaşan ve direnen Kürtlerin yanında dururken, barış ve çözüm isteyene Kürtleri yalnız bırakmaktalar.

Türk cephesinde kalanlar ise PKK’nın güvenilmez olduğunu ısrarlar söylüyor. Daha düne kadar savaşılan binlerce insan öldürmüş bir örgütün güvenilir olmadığına kalabalıkları ikna etmek herhalde çok zor olmasa gerek. Son bahane PKK’nın kışları barış, yazları savaş yaptığı, saf müzakerecilerin de bunu hep yuttuğu. Söylene söylene hakikatleşen gerçek hâlbuki bir Google uzaklıkta. PKK’nın ilk ateşkesi 1993 martında, tarife uyan tek ateşkes kararı 1995 aralıkta. O da Erbakan iktidarına açık bir çek için. 1998’deki ateşkes 1 eylülde. 1999’da silahlı mücadeleye son kararı yine eylülde. 2006 ateşkesinin tarihi haziran, 2009 ateşkesi nisan, 2010 ateşkesi ağustosta. Yani yazın savaş, kışın seviş tarifine hiçbiri uymuyor.

Kim ne derse desin, kim ne kadar güvenilmez bulursa bulsun bu barışı AKP ve PKK yapacak.

Yeni bir yıla ve yeni bir döneme giriyoruz. Siyasi hesaplarınızı, kişisel öfkelerinizi, güvensizliklerinizi, kötü hatıralarınızı, kötümserliklerinizi kendinize saklayın. Güneş gözlüklerinizi takın, çünkü çıplak gözle bakılamayacak kadar parlak bir ışık bu artık...

[email protected]