Vahap Coşkun son yazısında Kürt sorununun şiddet boyutuyla birlikte çözümü yolunda atılan adımları engellemeye yönelik ardı arkası gelmeyen kışkırtmaları özetliyor. Ardından Çözüm Süreci’nin aktörlerinden geleceğe yönelik umut dolu mesajların alındığı bir siyasi ortamda yapılan son heykel provokasyonu üzerinde duruyor.

Örgütün 30 yıl önceki ilk silahlı eylemini gerçekleştiren Mahsum Korkmaz’ın heykelinin dikilmesi ve sürecin taraflarından biri olan HDP/DBP’ye mensup kişilerin de katıldığı bir törenle açılması, Coşkun’un dediği gibi, sonucu öngörülemeyen bir girişim değildi kuşkusuz. Süreç karşıtlarının, başta Sözcü’lüğünü yapan gazete olmak üzere, bir yandan heykelin apar topar yıkılması için hükümeti kuşatma altına alması, öte yandan yıkılacak heykelle örgüte de süreçteki muhatabının ne kadar “güvenilmez” olduğu mesajını vermesi kaçınılmazdı. Öyle de oldu. Hatta askerlerin heykeli yıkmakla kalmayıp başına postallarıyla basması ve bu fotoğrafı medyada paylaşması bu ikili mesajı daha da güçlendirdi.

Kabul etmek gerekir ki bu heykelin dikilmesi basit bir rastlantı değil, üzerinde çalışılmış bir eylem. Nitekim Sözcü ertesi gün başı postallarla ezilen heykelin resmini askere övgü içeren sözlerle yayımlıyor. Bir sonraki gün bu defa Atatürk diye yutturduğu devrilmiş bir Lenin heykelinin resmine “Çirkin misilleme” alt başlığı altında yer veriyor. Sürmanşette olaylarda şehit olan teğmenin haberi “Yürek parçalanıyor”, manşette ise Atatürk heykelinin yıkılması yalan haberi üzerine inşa edilmiş “Vatan parçalanıyor”  başlıkları var. En tepede ise “açılımın ülkeyi getirdiği nokta” ifadesi dikkat çekiyor.

Oysa açılımın, Çözüm Süreci’nin hedefi, demokratik ülkelerde olduğu gibi, düşüncelerin sadece siyaset yoluyla dile getirilmesini ve şiddete son verilmesini sağlamak. Sadece teğmen Emre As’ın değil, ayrıca yürek parçalayan daha birçok gencin hayatına mal olabilecek silahlı mücadeleyi bir daha yinelenmemek üzere sonlandırmak. Çözüm olmadan, silahlar susmadan kaç Emre yitirilir kim bilir. Bu halk bunu anlamayacak kadar aptal olsaydı, sürecin iki aktörü olan AK Parti ve HDP’ye son seçimlerde yüzde 62’ye yakın oy verir miydi?

Ne var ki aynı gazetenin çözüm karşıtı köşe yazarı bu gerçeği kabullenemiyor olmalı ki HDP’nin değil ama AK Parti’nin “milliyetçi-muhafazakâr-dini bütün” seçmenine özellikle kızıyor. “Tayyip’e ısrarla oy vermeyi sürdürüyorsunuz. Herhalde günün birinde Mahsum Korkmaz heykelleri dikilsin diye onu tercih ettiniz…” diyor. Ardından ekliyor: “Apo en kısa zamanda bırakılsın” diye. Bazı siyasiler gibi seçmenin bu konuları değerlendirme yetisinden yoksun olduğunu düşünüyor olmalı ki özellikle milliyetçi olanların tepki vermesini beklediği hususları anımsatıyor.

Yazar AK Parti seçmenine nasihat vermekle yetinmiyor, onlara kızıyor da. Diyor ki “bugün seçim olsa oyunuzu yine ona verirsiniz çünkü ülkemizde olanlar sizi hiç ırgalamıyor.”Sonra şunları ekliyor: “Valla ne diyeyim ben, son derece bilinçli ve yurtsever ve Allah’tan korkan insanlarsınız hepiniz! Helal olsun bu yollar size!”

Sözcü yazarının atıfta bulunduğum sözlerinden de anlaşılacağı gibi, Çözüm Süreci karşıtları aynı zamanda AK Parti’ye ve özellikle Erdoğan’a da karşılar. Erdoğan’a karşı olup çözümü desteklemek mantıken mümkün ama Meclis’te böyle düşünmeyen bir ana muhalefet partisi ile çözüm karşıtlığı varlık nedenine dönüşmüş kendini milliyetçi olarak tanımlayan bir parti var.

Buraya kadar aktardıklarım Çerçeve Yasası’na destek vererek “acaba” dedirten ana muhalefet partisine yakın bir gazete ile köşe yazarının Çözüm Süreci’ne ilişkin görüşleri. Meclis’teki öteki muhalefet partisinin lideri de aynı dalga boyutunda açıklamalar yapıyor. Hem Çözüm Süreci’ne doğrudan, hem de sürecin esas aktörü iktidar partisine yükleniyor. Sayın Devlet Bahçeli’nin mesajı son derece net: “Erdoğan’a verilen her oy İmralı canisinin hanesine yazılmıştır. Erdoğan’a verilen her oy terörist heykeline harç olmuştur.”

Kabul etmek gerekir ki bu sözler demokrasinin temel taşlarından biri olan seçmen iradesine en hafif tabiriyle saygısızlıktır. Konuşmasında Erdoğan’ın “ayak oyunlarıyla adaletsizliklerle” cumhurbaşkanı seçildiğini öne sürüyor ve seçimlerden sadece iki hafta sonra hiçbir anlam ifade etmeyen bir cümle kuruyor: “Buna Türk milleti seyirci kalamaz, kalmamalıdır”.

Sayın Bahçeli bunun farkında olmalı ki konuşmasında demokratların, Türkiye’nin gerçek bir demokratik hukuk devletine dönüşmesi için yeni anayasa talep edenlerin şiarı “demokrasi sadece sandıktan ibaret değildir” sözünü de sarf ediyor. Ama tahmin olunacağı gibi MHP’nin Uzlaşma Komisyonu’nda yeni anayasaya koyduğu kırmızıçizgileri kaldırdığını söylemek için değil. Aksine oyunu kendisinin arzu ettiği şekilde kullanmayan seçmeni yerden yere vurmak için. “Doğrudur, 10 Ağustos’ta Erdoğan sandıktan çıkmıştır” diyor ama ardından şunları da ekliyor: “Fakat ahlak, edep, milli ruh, milli kimlik, kardeşlik bağları, Cumhuriyetin ilkeleri, utanma duygusu ve doğruluk sandıkta kalmıştır”. Bu sözler ve konuşmasında yer alan daha birçok ifade ayrı bir tartışma konusu olur kuşkusuz.

Çözüm Süreci’nin bu ülkede olasılıkla uluslararası bağlantıları da olan bazı odaklar tarafından istenmediği gerçeği yeni bir şey değil. İstenseydi bu çatışma ortamı bu kadar yıl sürmez, en azından çözüm yolunda ciddi adımlar atmak için bu kadar yıl beklenmez, bu kadar insan da yaşamını yitirmezdi.

Görüldüğü gibi, çözümsüzlüğün bu ülkeye neler kaybettirdiğini ve kaybettireceğini akıllarına getirmeyen “milliyetçi” ya da “ulusalcı” etiketler taşıyan siyasi partilerimiz var. Bu partilerin hedefi iktidara gelmek mi, yoksa çözümsüzlüğü dayatmak mı anlamak mümkün değil. Eğer iktidara gelmekse, halkın çözümden yana tercihinden ders çıkarmaları ve kendilerini köklü biçimde yenilemeleri gerekir.

Ne var ki bu partiler bir yandan çözümsüzlüğü dayatmayı sürdürüyor, öte yandan çözümün esas aktörü iktidar partisine ve özellikle seçilmiş cumhurbaşkanına karşıtlık üzerinden aynı sonucu almaya çalışıyor. Bu çoklu kuşatmayı da “cahil” olduğunu düşündükleri bu halkın hiç fark etmediğini düşünüyor. İnsan zekâsını hafife almak böyle bir şey olsa gerek.