Sorunları çözmek için hep başvurduğumuz (ama bu şekilde hiçbir zaman, hiçbir sorunu çözemeyeceğimiz apaçık olan) kuvvet, şiddet ve savaş denilen barbarlığın ta derinlere inen köklerini kesip atabilecek miyiz?

Zekâmız çok gelişmiş olduğu halde, duygusal ve ahlâkî açıdan çok gerilerdeyiz. Aradaki bu farkı giderebilecek miyiz? Bu sorulara bir cevap verebilmek için,  insanın mevcut durumu hakkında, kapitalizm ile insan ilişkisini günümüz dünyasında ayrıntılı şekilde incelemeye gerek var aslında..

Bugün Kürt sorunu dünden daha ivedi bir konuma gelmiş durumda. Hükümet çözümün aciliyetini görmek bir yana oyalama taktikleriyle geçiştirip zamana yayıyor. ‘Kamu düzeni’ adı altında askeri düzen getirmeye çalışıyor.Bunun hiç kimseye faydası olamayacağı gibi ayrıştırıcı ötekileştirici yönüyle de toplumu kutuplaştırmaya hizmet edeceği ortada,ötekileştiren dil ve üslup sadece insanları birbirine düşman eder.

Kapsayıcı olamaz, kuşkusuz çözüme yönelik ne zaman umut filizi boy verse iktidarın budayan taraf olduğuna geçtiğimiz günlerde bir kez daha tanık olduk,sürekli demogoji ve rakibini karalamaya yönelik tavırlar iktidara prim getirmez tersine bumerang gibi kendisine geri döner.

Oysa radikal demokrasi dediğimiz değişim tüm insanlık için sıçrama tahtası,eğer ezberleri bir kenara koyar,insan haklarındaki eşitliği sular gübrelersek yol alabiliriz.

Değişim dediğimiz şey ön yargılardan,tabulardan,kuşkulardan,şablonlardan kurtulabilmek ile mümkün ve aslolan iyi "niyet" e bağlı karşılıklı güven duygusunu yeşerterek hizmet etmekse tüm bunlar mümkün.

İnsan haklarında eşitlik,adalet ve insanlık lehine geliştirilecek somut adımlar atmak varken,  öfkeyi,şiddeti,kavgayı,kini ve hiddeti soyunup yapıcı, birleştirici, ve insanı merkeze alan tavır, gelişme ve bu merkezde yapılacak politikalara katkı sunan zihniyete bu gün dünden daha çok ihtiyaç var.