Artık bir hükmü pek kalmadı ama bir zamanlar, çok değil, dört beş sene önce, eski Türkiye-yeni Türkiye diye bir tartışma vardı.

Bu tartışmanın temelini, Türkiye’nin 2002-2007 arası gerçekleştirdiği hukuk dönüşümleriyle eski Türkiye’den uzaklaşıyoruz görüntüsü vermesi oluşturdu.

Sonra kötü şeyler olmaya başladı ve Türkiye hukuk dönüşümlerini askıya aldı ve hatta tüm kazanımlarını kaybetti, eskiden bile kötü duruma geldik.

Başka bir ifadeyle de yeni Türkiye eski Türkiye’den bile kötü bir yer olmaya başladı.

Bu hafta basına düşen haberlere göre MİT’ten sonra asker de olağanüstü bir hukuk koruması altına alınıyor.

Eski Türkiye’nin en temel, en belirgin özelliklerinden biri devletin kendi içini vatandaşa, hukuka karşı büyük bir koruma kalkanı arkasına alması idi.

Siz hiç inanmayın, birileri, mesela Cumhurbaşkanı, mesela Başbakan, yeni anayasa sürecinde ısrarla“devleti vatandaşa karşı değil, vatandaşı devletten koruyan anayasa yapacağız” demelerine.

Bu hoş ama boş lafları telaffuz edeceklerine memuru vatandaşa karşı korumaktan vazgeçsinler.

Cumhuriyet öncesinden kalan ve isminin başında “geçici” (muvakkat) sıfatını taşıyan memuru yargılanmaktan koruma kanunu yeni Türkiye’de maalesef kapsam ve konu olarak genişletiliyor, yargı denetimi dışına çıkan devlet kurum ve çalışanlarının sayısı artıyor.

AKP öncesi, YAŞ kararlarının yargı denetimi dışında olmasını her yerde eleştirmekten dilimizde tüy bitmiş idi, şimdi o günleri hatırlayıp gülüyorum.

MİT’ten sonra şimdi de asker yasal koruma altına alınıyor, iç güvenlikte büyük yetkilerle donatılıyor; EMASYA protokolünü kaldırdığı için övünen hangi parti idi acaba?

Mesele sadece yasal düzenlemelerle de sınırlı değil.

Bakanlar ısrarla kendi bakanlık çalışanlarının yargılanmasının önüne çıkıyorlar.

Soma felaketinde bile Sosyal Güvenlik Bakanlığı denetçileri yargı önüne çıkmadılar, bırakın yargıyı soruşturma bile geçirmediler.

300 madencinin cinayet benzeri bir olayda yaşamını kaybettiği Soma’da bakanlar aslanlar (!!?) gibi direndiler ve çalışanlarının soruşturulmasına engel oldular.

Vicdanları nasıl buna elverdi, siyaset buna neden izin verdi, anlamakta büyük güçlük çekiyorum.

Hrant Dink kolektif devlet cinayetinde, aradan dokuz sene geçti, bazı kamu çalışanları ancak hakim önüne çıkabiliyorlar.

İçişleri Bakanlığı da bu arada dönemin İstanbul Valisi Sayın Muammer Güler için yine soruşturma, yargılanma iznini vermedi.

Oysa, Dink cinayetine giden karanlık yol İstanbul Valiliği’nde iki MİT görevlisinin Dink ile yaptıkları o korkunç konuşma ile başlamış idi.

İki MİT görevlisi de zaman aşımı bahanesiyle soruşturulmaktan, yargılanmaktan kurtuldular.

Devlet berbat bir refleksle kendi memurunu, çalışanını vatandaşına karşı koruyor.

Oysa, demokratik bir hukuk devletinde galiba tam tersi olmalı idi.

Hele de, AKP’nin, Erdoğan’ın, Davutoğlu’nun milleti devletin önüne taşımak isteyen ama hiç de gerçeklerle uyuşmayan söylemleri hatırlandığında.

Devlet bu ölçüde kendi içini korumayı sürdürdüğü müddetçe bu devletin vatandaş temelli bir hukuk oluşturabileceğine, bu doğrultuda bir anayasa yapabileceğine inanmak imkansızlaşıyor.

Devletin içini, çalışanını vatandaşına karşı bu kadar acımasızca koruyabildiği, bu korumayı İttihat ve Terakki döneminden günümüze önemli bir değişiklik geçirmeden, yasa değişiyor ama içerik aynı,  istikrarlı bir biçimde sürdürdüğü bir Türkiye’ye, diğer büyük sıkıntıları bir kenara bırakın, yeni Türkiye demek mümkün müdür?

Yalandan kim ölmüş?

Sayın Cumhurbaşkanından, Sayın Başbakandan “yeni anayasa milleti devletin önüne taşıyacak” lafını duyduğunuzda aklınıza hemen Soma faciasında, Hrant Dink devlet cinayetinde memurların nasıl korunduğu gelsin lütfen.

ESER KARAKAŞ / HABERDAR