Malum ister Müslüman’ın çocukları ister gayri Müslimlerin olsun 15 yaşına kadar çocuklar günahsızdır, şayet ölürlerse cennete giderler.

Bir baba çocuğunu beslemekle, eğitmekle yükümlüdür. Resulüllah Aleyhiselam; “7 yaşına kadar çocuklarınızı sevin, 14 yaşına kadar eğitin, ondan sonra da onlarla danışın” buyurmaktadır. Ağaç yaşken eğilir diyen atalarımız çocuklarımızın küçük yaştan başlamak üzere eğitilmesi gereğine işaret etmektedirler.

Maalesef cahiliye döneminde doğan kız çocuklarından babaları utanç duyuyorlardı, hatta onları öldürüyorlardı, İslam bu sapık düşünceleri ortadan kaldırdı.

Peygamberimizin ifadesiyle “Bir insan iki kızını besler, yetiştirir, edep üzerinde evlendirirse cehennemin ateşinden kurtulur” buyurarak kız evlada sahip çıkmanın faziletine işaret etmektedir.

Bu meyanda çocuklarımıza karşı borçlu olduğumuz ortadadır. İslam’ın değerlerini, dünyanın gerçeklerini onlara anlatmakta zorlanıyoruz.Çocuklarımıza yaptığımız harcama, sevabı yüksek hayır sınıfta olduğunu unutmayalım.

Devlet olarak bütçeden yeteri derecede çocuklarımıza bir pay ayıramıyoruz. 22 milyon çocuklarımız, ülke nüfusunun %25’inden fazla fakat çocuklarımıza bütçeden ayırdığımız pay %5 bile değil, artık gerisini siz düşünün.

Çocuklarımızın rahat oynayacağı parklar yok, bisiklet yolları yok, kapalı spor salonları yok, onları hayata hazırlayacak öğretmenlerimiz yok… yok, yok, yok.

Daha düne kadar ne kadar laik, dinden bağımsız, ibadeti aksesuar olarak yerine getiren birilerinin istediği kadar Müslüman nasıl yetiştirebiliriz diye  mücadele ediliyor, uğraş veriliyordu, bu niyetle eğitim öğretim yapıyorduk, mutlu çocuk yetiştirmek kimin umurundaydı?

Yapılan son araştırmalara göre 22 Milyon çocuğun 7 Milyonu yoksul yaşıyor, 6-14 yaşları arasındaki çocuklar zoraki zoraki çalıştırılıyor. İşin acı tarafı dilenciliğe alıştırılıyor. Bu konuda iş icabı belediye zabıtası emniyet müdahale etse de, bu yanlış olduğu gibi devam ediyor.

Çocukların yarısı ailesinden şiddet görüyor, malum şiddeti bir türlü hayatın içinden çıkaramadık. Amir memura, memur eşine, eş çocuklarına, çocuk evin kedisine zincirleme şiddete devam.

Bu sorun Öğretmen niteliği sorunudur, özellikle sınıf öğretmenleri ve Eğitim müfredatı sorunudur. Sosyal imkanlar ve ortak yaşam alanı sorunudur, kirli politikaların getirdiği bir beladır.

Bir düşünüp, pir düşünerek bu sorunun çözümü için iyi kafa yormak lazım. Ben çocuklarımı hemen hemen hiç  çalıştırmadım şiddet uygulamadım. Hepsi üniversite mezunu kendi sahasında hayata verimli olmaya çalışıyorlar. Belki istediğim gibi bir başarı onlardan elde edemedim bu da baba evlat farkı olsun deyip teselli olmaya çalışıyorum.

Sevindirici olan şu ki, çocuk ölümlerinin azaldığıdır. Fakat bu sıkıntılı hayatta, hayatta kalmak iyi mi kötü mü onu da bilemeyiz.

Dünyanın bütün çocuklarını seviyorum, gelin hepimiz çocukları sevelim yarın ahrette bir sermayemiz daha olsun e mi?