Taraf ve “golcü”sü Mehmet Baransu yeni bir bomba patlatarak dershanelerle başlayan gerilime yeni bir boyut getirdi.

AKP tarafından gelen ilk tepki-cevaplar, “iyi, imzalanmış, ama bir şey yapılmamış; yapılmış mı?” şeklinde.

Öyle. O zaman bir şey yapılmamış.

O zaman hükümetin, AKP’nin eli zayıf. MGK, yani cihet-i askeriye, kudretli. Belli ki hükümet o sırada bu konu üzerinden bir çatışmayı göze alamamış, orada “eyvallah” edip kararı da imzalamış, ama (dedikleri gibi) sonrasında işi “sumen altı”na havale etmiş.

Dolayısıyla şimdi bu kararı, uzun zamandır hazırlanmış bir atağın kanıtı olarak değerlendirmek doğru olmaz. Gelgelelim, “önemsiz bir olay” deyip geçmek de doğru olmaz.

Özellikle de hükümetin ve Başbakan’ın son dönemdeki sözleri ve tutumları ışığında.

“Ulan, hepiniz oradaydınız be!” üslûbuyla konuşan bir başbakan olunca, bu belge de ortaya çıkınca, insanın aklına ilkin ne gelir? Nitekim gelmiş. “Tweet”lerinde bunu yazanlar var, Mehmet Bekâroğlu bunu söylüyor, başkaları da bunu söylüyor.

Üstelik, Başbakan’ın “oradaydınız” sözü zaten doğru değil. Ahmet Kaya’nın karşısında nümayiş yapanların Gezi Parkı’nda işi yoktu; Gezi Parkı’nda olanlar da Ahmet Kaya protestosunda yoktu. Bu iki olay arasında böyle bir bağlantı kurmak olsa olsa temelsiz bir iftiradır. Ama ikinci olayda karar ortada, imzalar ortada. “Kimler”in “orada” olduğu konusunda “acaba”ya,”şüphe”ye mahal yok.

Bu da herhalde “defaatla” hatırlatılacak, Başbakan’a ve çevresindeki zevata.

Öte yandan, “imzaladık ama uygulamadık” sözünün de dibini eşelediğimizde, çok basit bir manzarayla karşılaşmayacağımızı tahmin edebiliyorum. AKP’nin, daha doğrusu AKP’yi oluşturmuş olan Kadroların Gülen cemaatıyla ya da daha genel “Nur” cemaatıyla sürtüşmeleri AKP kurulmadan önce başlamış bir şeydi. Aslında 2000’ler bunun en çok yumuşadığı dönemdi. Cemaat ilk olarak “Millî Görüş” tabanından gelen partiye oy veriyordu.

MGK kararı bu ittifakın yürürlükte olduğu dönemde çıkmış bir karar. Tayyip Erdoğan o tarihte kendini şimdi olduğu gibi cihana savaş ilân edecek kadar güçlü hissetmediği için, def-i belâ içgüdüsüyle o kâğıdı imzalasa da, fiilen bu işin peşine düşmeyeceği belliydi. Ama bu, cemaata karşı dostluk duyguları ile dolup taştığı anlamına da gelmiyor.

Nitekim şimdi, o zaman zorlamayla gelen “anti-Gülen uygulama”yı kendi koşullarında başlatıyor, başlattı.

Bu olay benim gözümde, yalnızca Tayyip Erdoğan’ın, partisinin, hükümetinin nasıl siyaset yaptığını gösteren bir olay değil. Bizim memlekette “barika-i hakikat”in çaktığı ender anlarda Susurluk kazasında, Ogün Samast’la fotoğraf çektirenler vakasında, bütün Ergenekon sürecinde vb. ortaya bir “siyasî sefalet” manzarası dökülür; ama tam da dökülemeden, “barika” söner, ortalık kararır, o anlık “enstantane” ile kalırız kalırız da, zihnimizde, “boşlukları doldurarak”, enstantaneden enstantaneye giden yolları tamamlayabiliriz. Tek tek olgular ve ayrıntıları sır olup kalır ama genel resim bellidir, sırrı, esrarı yoktur.

Onun için ben de bu olay üstüne yorum yapanlardan Mehmet Altan’ın söylediklerine katılıyorum: “Siyasetin Türkiye’de ne kadar ilkesiz yapıldığı gözler önüne serildi.”

Evet, öyle oldu. “Bir kere daha” diye eklemek gerekir belki.

Cihet-i askeriye, bir yandan AKP’nin kökünü kazımaya hazırlanırken bir yandan AKP hükümetiyle birlikte Gülen Cemaatını yok etme eylemine geçiyor (o hükümete güvenmekten çok, sürüncemede kalmasını, “bırakılmasını” hükümet aleyhine koz olarak kullanmak üzere sanırım). Hükümet, direnmeyi göze alamayınca “peki” deyip savsaklama politikasıyla işi geçiştirmeye çalışıyor. Cemaat işin farkında ama susmayı tercih ediyor. Şimdi dershane sürtüşmesi çıkınca cemaatın haklarını savunma ihtiyacını duyan Kemalistler!.. Ne ararsan var. Hem de çok ucuza.