İktidarda tahkimat muhtemelen AK Parti kongresiyle tamamlanacak.
Yerel seçimlerde inişe geçen ve bu inişi sürdüren iktidar partisi için
siyasi bir yenilenme ihtiyacı çok açık.

Ancak bu yenilenmenin güvenlikçi-milliyetçi pistin dışına çıkarak
yapılamayacağı da o denli açık.

Modernist asker-AK Parti-MHP ve ulusalcılar arasındaki enformel
iktidar ittifakının, gerekçeleri ortadan kalkmadıkça, kuvvetli iç ve dış
sarsıntılar yaşanmadıkça, bozulması pek olası değil.

Velhasıl AK Parti bu dar alanda yenilenme hamlesi yapmakta
zorlanıyor. Bölge konjonktürü, Gazze olayları Erdoğan’a iç siyasete yönelik olarak dış politika üzerinden siyaset yapma imkanı veriyor;
ancak bir yenilme için bunun yeterli olmayacağı muhakkak.

Bir de madalyonun diğer yüzüne, muhalefete bakalım…

Muhalefetin asli taşıyıcısı CHP. İlk seçimde oyların toplanacağı
muhtemel odak da burası. Bunu sağlayabilmek, bir dalga haline
getirebilmek için CHP’nin de siyaset bakımından bir hamle ihtiyacı
bulunuyor. Bu siyasi partide, Erdoğan’ı yenmenin iddiasının ötesine
geçip, yeni, ikna ve seferber edici bir siyaset üretme gereği son derece
açık.

Ne var ki, şu aşamada, CHP’de iç siyaset daha önde duruyor. Üç
kuvvetli siyasi isim arasında öne çıkma yarışması devam ediyor, en
azından kamuoyuna yansıyan hava bu. İmamoğlu’na siyasi yasak
gelip gelmeyeceği tartışmaları da bu yarış iklimini besliyor ve CHP de
siyaset bu tartışma etrafında şekilleniyor.

2026 itibariyle seçim ve yeni dönem tartışmaları muhtemelen
hızlanacak…

Ve yeni siyaset, tazelenme, yenilenme ihtiyacı siyaseten kaçınılmaz
olacak….

Hangi temalar bu yolda belirleyici olabilir?

Önümüzdeki dönemde, siyasi arayışları belirleyecek konulardan
birisinin yeniden Kürt meselesi olması hafife alınmaması gereken bir
ihtimal

2023 seçimleri sonrası siyasi hayatta özgül ağırlığı azalmış görünse
de, Kürt sorunu Türkiye siyasi hayatında ağırlığını korumaya, örtülü
merkezi siyasi bir tema olmaya ve yaratıcı kimi paradoksları
kuşatmaya devam ediyor.

Belki bu mesele bir yandan çözülmemiş ve dışlanan bir konu olarak,
otoriter idareyi besleyen, demokratikleşme adımlarını risk ilan
edilmesinde gerekçe kullanılan, velhasıl siyasi sistemi derinden bloke
eden bir boyuta sahip. Ne var ki, bu bloke edici özellikler, mevcut
konjonktürde inişte olan ve kimi reformlarla tazelenme ihtiyacı duyan
siyasi iktidar için önemli çelişki odağı oluşturuyor. Bu durumda
paradoksal olarak Kürt sorununa, çözüm ve yumuşama fikrine faydacı
ve pragmatik yaklaşım, siyasi iktidarın önündeki uğrak noktalarından
birisi olarak değerlendirilebilir.

Diğer yandan Türkiye’nin siyasi ve toplumsal hayatında yenilenme ve
demokratik istikamet arayışları, diğer bir ifadeyle yeni bir toplumsal
sözleşme, yeni anayasa arayışları, yeni gelecek tasavvuru ihtiyacının
işaret ettiği olası bir kurucu siyaset, Kürt sorununun çözümüyle doğru
orantı içinde karşımıza çıkıyor. Muhalefetin bu istikametteki
arayışlarında en önemli ve kaçınılmaz unsur olarak şekilleniyor.

Özetle Türkiye siyasetinin yeniden Kürt sorunu etrafında şekillenmesi
bir ihtimaldir.