Kürt siyasi hareketinin “Türkiyelileşme” amacını önüne koymuş olması çeşitli kesimlerden farklı yorumlar alıyor. Özellikle bu amaç için kurulduğu söylenen HDP’nin Batı illerinde, BDP’nin de Kürt illerinde seçimlere gireceği kararı genel kamuoyunda olduğu kadar Kürtler arasında da tartışma konusu oldu. Yapılan tartışmalardan anladığım, bu kavramdan ne kastedildiğinin açıklığa kavuşturulması gerektiği. Çünkü aksi durumda bazı anlamsız tartışmalara girilmesi kaçınılmaz.

Baştan söyleyelim ki, “Türkiyelileşmek”ten, Kürtlerin bu yolla yeniden “sistemin kurucu anlayışına” entegre edilmeye çalışıldığı†gibi bir anlam çıkarılmamalıdır. Çünkü böyle bir yorum “Türkiyelileşme” kavramını bir tür “asimilasyon politikalarına” indirger ki bence böyle bir politikayı Abdullah Öcalan’ın önermesi mümkün olmadığı gibi, hiç bir Kürtün, solcunun ve de demokratın önermesi de mümkün değildir. Geçenlerde konu olan HDP’nin CHP ile ittifak yapabileceğine dair haberlerden giderek böyle bir sonuç çıkarmak ise tümüyle zorlamadır.

Daha kuruluştan itibaren, Osmanlı bakiyesi bir toplumu “Türkleştirmek, Batılılaştırmak ve İslamın Sünni yorumuna uygun hale getirmek” için uygulanan “asimilasyon” politikalarıyla “Türkiyelileşmek” kavramı arasında hiçbir ilişki kurulamaz. Kaldı ki bu asimilasyon politikalarının yapısal olarak parçalı bir dokuya sahip olan bu toplumu asimile etmeye çalışmasının yarattığı baskı ortamının toplumun toplum olmasını önlediğini de biliyoruz.

Bugünün Türkiyesi’nin sorunu, hakim bir kimliğin başlangıçtan itibaren diğer kimlikleri asimile etmek üzere kurduğu baskı düzeninin, her kimliğin kendi içinde bir “biz” duygusu üreterek “çatışmacı” bir “kimlikler demokrasisi” yaratmış olması sorunudur. Bugün bu ülkede demokrasi, yalnızca “sandık” anlamına geliyorsa ve her zaman güçlü olan kimliğin diğerlerini yönetmesi olarak tezahür ediyorsa bunun nedeni bu “kimlikler demokrasisidir”. Bundan dolayı da diyebiliriz ki böyle bir demokrasiyle hiçbir mağdur kimliğin hiçbir sorununun onurlu bir biçimde çözülmesi mümkün değildir. Bu nedenle de “Türkiyelileşmek” fiili, bütün bu içlerine kapanmak zorunda kalmış kimliklerin taşıdıkları talepleri serbestçe ortaya koyabildikleri yeni ve radikal bir demokrasinin yaratılması için gereken bir adım olarak görülmelidir.

Bu çerçeveden baktığımızda “Türkiyelileşme” amacının yalnızca Kürt siyasi hareketi için değil, aynı zamanda bütün, kimlikler üzerinden siyaset yapan İslamcı, laik ve Alevi siyasetlerin de amacı olmalıdır. Çünkü bu “çatışmacı” kimlik dünyasının gerçek bir katılımcı demokrasiye dönüşebilmesi ancak bütün mağdur kimliklerin birbirlerinin varlıklarını tanıyarak yani her birinin “Türkiyelileşerek” birlikte yeni bir demokrasi inşa etmeleriyle mümkün olacaktır.

Bunun yanısıra, “Türkiyelileşme” yaklaşımının, bana, HDP’nin kuruluşunda Türkiyeli çeşitli sol örgütlerin varlığından dolayı, sol, sosyalist bir proje olduğu iddiası da pek doğru bir yaklaşım olarak görünmüyor. “Türkiyelileşme” adımına destek verenlerin daha çok sol ve sosyalist çevreler olması, bu hareketin yalnızca onlarla sınırlı kalacağına değil onlara ilk el uzatanların bu insanlar olması gerçeğinden kaynaklanıyor. Kaldı ki ben kendi adıma kimlik siyasetinin bu denli çatışmacı bir yoğunlukta yaşandığı koşullarda kimlik mücadelesinin sınıf mücadelesinin önüne geçtiğine inanlardanım. Bu nedenle de “Türkiyelileşme” diye ifade edilen yeni ve radikal bir demokrasi mücadelesinin bugünün koşullarında “kimlik siyasetinin” aşılmasına imkan verecek “çok-kimlikli” bir toplum yaratma mücadelesi olduğunu ve bunun da özünde sol bir mücadele olduğunu düşünenlerdenim.

Bu yazıda “Kemalist/Batıcı/Laik” kimlik siyaseti üzerinde düşündüklerimi yazmayı amaçlamıştım ama o konuya da bir başka yazıda tekrar döneceğim.

http://www.ozgur-gundem.com/index.php?