Başbakan’ın son çıkışları, “Başbakan’a ne oldu” sorusunu sordurtuyor insana. Arka arkaya söylediklerini yan yana koyduğumuzda gerçekten de sıkıntılı bir durumun varlığı ortada. Yakın geçmişe Başbakan’ın kimyasını bozan ne oldu diye bakarsak bunun Kürt meselesi etrafındaki gelişmeler olduğunu görürüz.

Yeniden seçildikten sonra bu meseleyi çözmek yerine bu mesele etrafında daha da kendini ve ülkeyi çözümsüzlüğe sürükleyen bir tutuma girmesi, olan biteni kişiselleştirip olanları sanki doğrudan kendisine yapılmış gibi algılaması konu etrafında “barışçı olmayan” bir dil ve yaklaşım geliştirmesine neden oldu.

 “Terör örgütüyle mücadele, yandaşlarıyla müzakere” adını verdiği ne idüğü belli olmayan“stratejisi”nden ise dünkü konuşmalarıyla vazgeçmiş olduğu anlaşılıyor. “Tabii ki müzakere yaparız” dediği BDP’ye dün “kalleşler” demesi bu yolu da kapamış oldu. Öyle ya Kasımpaşalı Başbakan’ın “kalleşler” dediği birileriyle görüşmesi müzakere etmesi racona yakışmayacağına göre... Kaldı ki kendilerine “kalleş” diye haykıran bir kişiyle, başbakan da olsa BDP’liler neden görüşsünler ki?

Dolayısıyla ortada garip bir durum var. Bir taraftan “vesayet rejimini” gerileterek demokrasi alanını genişletmeye çalışan Başbakan aynı zamanda bu genişleyen alanı bir çeşit otoriter davranışlarla daraltmaya çalışıyor. Bu yeterince garip bir durum değil mi? Uludere ile ilgili sözleri, arkasından malum bakanının arkasını sıvazlaması; arkasından fevri bir çıkışla “kürtaj yasaklanmalı” demesi ve hemen bir kanun hazırlığına girişmesi; 1940’lı 1950’li yılların otoriter rejimlerinde görülen bayram kutlamalarını haklı olarak kaldırmışken yine o dönemlerin “tek adam” toplantılarını kendisinin sergilemesi, bütün bunlar nasıl açıklanmalı?

Doğrusu ben bu soruların cevaplarının, Recep Tayyip Erdoğan’ın, istemesine rağmen “Türkiye’nin başbakanı” olamaması gerçeğinde yattığını düşünüyorum. “İstemesine rağmen” dememim sebebi ise seçimlerden sonra yaptığı “balkon konuşmalarında” kendi sözleriyle “herkesin başbakanı”olacağını ifade etmiş olması.

Ama öyle anlaşılıyor ki Osmanlı bakiyesi çok kimlikli Türkiye insan coğrafyasında Başbakan da kendi kimliği üzerinden siyaset yapıyor ve bu nedenle de istemiş olduğu halde “herkesin başbakanı”olamıyor. Nasıl ki eskinin güçlü “laik kimlik” elitleri kendi “İslami kimliği”ni baskılamışsa, şimdi de kendisi başta “laik kimlik” olmak üzere diğer farklı kimlikleri baskılama işine soyunmuş görünüyor. Kimyasının bu kadar bozulmuş olması ise “kimlik siyasetinin” “çatışmacı” iklimiyle ilgili.

Oysa Başbakan yanılıyor. Hem de çok yanılıyor. İki nedenle:

Birincisi Başbakan, iktidara geldiğinden bu yana ekonomide elde ettiği başarıları çok fazla abartıyor. Türkiye ekonomik olarak AKP iktidarında iyi yönetilmiştir ama bir zamanların bir “Kore Mucizesi”gibi bir “mucize”yi yaratabilmiş değildir. Mesela geçen günkü hastane açılışında Türkiye’deki hasta yatak kapasitesinin kendi iktidar döneminde arttığından söz etmiştir ama bugün hâlâ hasta yatak kapasitesi bakımından Türkiye’nin Yunanistan, Portekiz ve İspanya’nın da gerisinde olduğundan söz etmemiştir.

İkincisi, Başbakan etrafındaki alkışlardan olabilir ama sessiz çoğunluğun sesini duyamaz hale gelmiştir. Başta Kürtler olmak üzere, genel olarak çalışanların ve demokratların sesini duyamamaktadır. Oysa bu halkın binlerce yıllık geleneği içinde “sessizliği” onun en önemli “sesi”dir. Bu “sesi” duymayanların nasıl tarihe karıştığının en unutulmaz olayının ise kendisini iktidara getiren seçimlerde diğer bütün siyasilerin nasıl bir anda tarihten düştüğü gerçeğidir.

Tam bir “Bindik bir alamete, gidiyoruz kıyamete” durumunu yaşıyor gibiyiz. Bir kere daha tarih bu topraklarda gücün sınırsız yükselişinin ani düşüşünü hazırlıyor gibi.

Yanılıyor muyum?

[email protected]