Millet İttifakı’nın da Cumhuriyet İttifakı’na katılmasıyla ülkede demokrasi adına tuhaf bir durumun ortaya çıktığı apaçık. HDP parlamentoda olmasa, muhalefetin olmadığı ve fakat adına “demokrasi” demeye devam edeceğimiz tuhaf bir diktatoryal rejimle karşı karşıyayız. Bunu bütün dünya görüyor ve geçenlerde katıldığım NATO-PA toplantılarında Batılı ülkeler vekilleriyle yaptığım görüşmelerde de bu yönde görüşler dinledim, sorulara muhatap oldum.

Diyebilirsiniz ki iyi de CHP’nin de İYİ Parti’nin de AKP+MHP’ye muhalefet etmekten vazgeçmiş olması Suriye’ye yapılan operasyonla ilgili. Çünkü bu mesele “milli” bir mesele ve o nedenle ülkesini seven (!) herkesin bu operasyona destek olması lazım. Onlar da bunu yapıyorlar.

Evet ama gerçek bu mu?

Ya da gerçek ne? Örneğin geçenlerde Kılıçdaroğlu; “İktidar, harekâtı iç politikaya malzeme yapmaya çalışıyor. Bu doğru değil” demiş. Bu ne demek? Bu, “Erdoğan Hükümeti’nin aldığı operasyon kararı ‘milli’ olmaktan çok “iç politika”yla ilgiliymiş meğerse” demek değil midir? Madem ki Kılıçdaroğlu şimdi farkettiği gibi operasyon “milli” olmaktan çok “iç politikayla ilgili”, o zaman neden şimdi karşı bir duruş sergilemiyor ki?

İktidarın yaptığı bu hamlenin aslında özellikle iktidarın hegemonyasına karşı çıkanlarla ilgili olduğu ise apaçık. İç siyasetteki gelişmeler Erdoğan iktidarının sonuna işaret etmeye başlayınca yeniden topluma malum milliyetçi ve dinci gaz vererek iktidar hegemonyasına devam edeceğini düşünen hükümet çareyi böyle bir adım atmakta buldu. Bugünkü yandaş medyanın gazete manşetlerine bakınca bunu görmek mümkün. “Büyük Zafer!”, “Hem Sahada, Hem Masada Kazandık!”, “Bütün istediklerimizi Aldık!” vs…

Nitekim bu harekatın iç politikayla ilgili olduğu bu haberlerin yanısıra küçük puntolarla arka sayfalarda başka bazı haberlerden de anlayabiliriz: Örneğin; HDP’nin belediyelerinden, Hakkari, Nusaybin, Yüksekova gibi belediyelere kayyımların atanmış, bazı belediye eş başkanları tutuklanmış, İstanbul’da Demokrasi İçin Birlik’in düzenlediği toplantı ile Hrant Dink Vakfı’nın düzenlediği toplantı yasaklanmış gibi bazı “önemsiz” haberler de küçük puntolarla bu gazetelerde yer alıyor.

Peki ama ne oluyor!?

Doğrusu ülkede hükümet karşıtı herkese, özellikle de Kürtlere yönelik bir faşizm uygulanıyor. Eğer hükümet karşıtı değilseniz, örneğin Kürt, Alevi, solcu, sosyalist, demokrat değilseniz size bir şey yok. Makbul vatandaş olarak bütün bu baskılardan etkilenmeyebilirsiniz. Hükümet şöyle der gibi “Ülkemizde ‘demokrasi’ var, (en azından yok değil!). Bakın her şey tıkır tıkır işliyor. Gördüğünüz gibi “teröristlerle” savaşımızı kazandık, şimdi sıra ekonomide inşallah onu da halledeceğiz. Tabii bir de şu HDP’liler, şu Kürtler olmasa daha da iyi olacak ama…”

Ben bu ruh halini 28 Şubat’ta da hissetmiştim. Seküler siyasi egemenlerin iş başında olduğu o zamanlar; “Şu İslamcı siyasetçiler olmasa, şu başörtülüler, şu liberaller, şu demokratlar olmasa” gibilerinden az mı yazılıp çizilmişti?

Gördüğünüz gibi 28 Şubat her ne kadar “binyıl sürecek” diye düşünülmüşse de çok çabuk geldi geçti. O dönemin “mağdurları” olan siyasi İslamcılar şimdi bu dönemin “egemenleri” rolündeler. Ama tuhaf olan o dönemin “seküler siyasi egemenlerinin” şimdi “İslamcı siyasi egemenlerle” birlikte davranıyor oluşu.

Ama merak etmeyin bu da uzun sürmeyecek…

Sonunda adalet, özgürlük ve eşitlik iddiaları kazanacak. Merak etmeyin…