ARKAMIZDAN ÖLÜM MIRILDANIRKEN

YAŞAM ÖNÜMÜZDE KAHKAHA ATAR

Anılara çağrı çıkardı mı bir kere insan, geçmişe açılan kapısız kapıyı aralar: Kapıdan içeriye adımını atar atmaz, kendisine karşı savaş açar ve bellek yaralarını kanatır; unutulmuş anılar, bilinç dışına savrulur ve uğuldamaya başlar. Kulaklarını yardıma çağırmayı bilirsen, gerilimin boşalım sesini duyabilirsin.

Ruh, kendini yakarak bedeni kuruyorsa eğer, yaşam bir yangındır: Kovayı kapıp su taşıyanlardan olmayalım; yoksa yaşamı söndürmüş oluruz.

Yaşam, arkadan öne doğru koşar; dikkat kesilirsek eğer yaşamın arkamızdan bizi; -Haydi yürü, haydi yürü!, diye dürttüğünü algılarız: Önümüz henüz yaşanmamış boşluktur; dürtüldükçe boşluk çağırır bizi; yükseklik korkusu çekenler, yaşam dürtse de boşluğa adımını atamaz, şimdide çakılı kalır, ne gelecek olabilir ne de geçmiş; korkuyu yenenler ise yaşam dürttükçe geleceğe kanat açar: Arkamızdan ölüm mırıldanırken yaşam önümüzde kahkaha atar.

Ölüm başımızda nöbette: Çağrı bekliyor. Ölenlerimizi diriltemediğimiz, onlara söz vermediğimiz için, hiçbir ölen geriye gelmedi bugüne değin. Onun için yaşam büyülü değil; yaşam yalnızca yaşayanlardan oluşuyor; yaşam, yaşayanları ikna edemiyor.

Ölüm öyle mi ya! Yeter ki söz verelim: Konuşsun. Eşsiz bir iknacı olduğunu hemen anlayacağız ve yaşamımızı ölümümüze hazırlayacağız. Tersi durumda ölüm, parmağını yaşamımızın gözüne sokacak…