Öncelikle altı çizilmesi gereken iki gerçek şudur: Kürt meselesi artık Türkiye’nin iç meselesi olmaktan çıkmış, tamamiyle uluslararası  bir boyut kazanmıştır. Ayrıca Kürt meselesinin şiddet dışı yollarla çözülme ihtimali her geçen gün azalmaktadır.

Sevgili Said Sefa ile burada daha çok şarap, seyahat, kültür üzerine yazmam konusunda anlaşmıştık ama Türkiye’nin gündemi bunları yazmaya fırsat vermediği gibi, ülkenin bir yanında sivili-askeriyle her gün onlarca insan ölürken bu konuları yazmak insana ayıp geliyor.

Evet, Kürt meselesi şu anda ülkenin en önemli sorunu ve bu ülkenin gerçek bir hukuk devleti olup olmamayacağının en büyük belirleyeni. AKP, çatışma ortamını bahane ederek demokratik hak ve özgürlükleri kısıyor, ifade özgürlüğünü ortadan kaldırabiliyor, yargı sistemine hakim olabiliyor.

Türkiye’nin Batısı bu meseleyi, demokrasi ve hak kapsamında göremediği için de demokrasinin ve hukukun çıtası her gün düşüyor.

Aslında, Erdoğan’ın temsil ettiği AKP ile İmralı arasındaki iplerin kopmasının doğrudan Rojava ile ilgili olduğu anlaşılıyor. Dün ANF’de Amed Dicle imzasıyla yayınlanan notların üçüncü bölümünde çok çarpıcı iddialar yer alıyor. Erdoğan henüz Saray veya hükümet tarafından yayınlanmayan tutanaklara göre, Rojava’da Kürt hareketi bu kadar güçlü hale gelmeden bile bu konuda tavrını belirlemiş bulunuyor. Haberde, Sırrı Süreyya Önder ile Abdullah Öcalan arasındaki konuşma şöyle aktarılıyor:

“Önder: Başbakan, Bana ne yapacağımı soruyorsun, söyleyeyim. Her şeyi yapacağım. Bir zamanı var ve bu konuda Apo ile de anlaşmışım. Tek bir kırmızı çizgim var, o da Suriye’dir. Orada Kuzey Irak benzeri bir yapılanmaya asla izin vermeyeceğim" dedi.

Öcalan: (Sinirlenerek) Sen de ona söyle: Biz de merkezi Suriye devleti içinde Kürtleri asla eritmeyeceğiz. Bu da bizim kırmızı çizgimizdir!’’

AKP’nin Rojava politikasını eleştiren Öcalan, şu değerlendirmelerde bulunur:
 "Anti-Kürt ittifakı sürdürülürse savaş kaçınılmaz olur. Ben onlara da, (devlet heyetine) Suriye’de beraber ittifak yapalım, dedim. Davutoğlu iki yıl kaybettirdi. Duvar neden örülüyor; (Rojava sınırında örülen duvar) çılgın mısınız? Tel örgüler neden örülüyor? Mayınlar niye döşeniyor? Çılgın mısınız? Tek istekleri Kürtlerin orada güç olmaması. Ama Kürtler orada olmasa faşist bir rejim oluşur. Nasıl bir çılgınlıktır bu? Sen oraya tel örgü dikmek yerine sınırları kaldırmalısın. Var olanları sökmelisin. El Nusra vb. çeteleri destekleyeceğine niye bunları görmüyorlar? Davutoğlu’nun çevresinde karışık insanlar var. Suriye’de Kürtler olmazsa süper faşist bir güç oluşur.”

Öcalan bununla da kalmıyor ve Rojava konusunda hiçbir geri adım atmayacağını şu sözlerle vurguluyor:

‘‘Rojava’da bir sonuç alacaksa benimle görüşme yapacaklar. Ben oraya yirmi yılımı verdim. Kimse oraları benim kadar bilemez. Esad da beni ailece tanır. Esad’la işbirliği yapan asıl onlardı. 

Konuşturmasınlar beni! Önce Esad 'süper kardeş'ti. Öpüşmeler, sarılmalar, eşler düzeyinde ziyaretler falan. Sonra Esad düşman oldu. Küstahlıktır bu! Karar alamıyorlar. Ben dört yıl önce Emre Taner’e önerilerimi sundum. En uygun önerileri sundum. Çok büyük yanlış karar verdiler. Saygılı olup karar versinler. Öyle kandırmaya çalışmasınlar.’’

Kobane ve sonrası gelişmeler, tarafları sadece Suriye’de değil, Türkiye’de de çatışma noktasına getiriyor. Yani, bugün dökülen kanın asıl nedeni, Türkiye’nin Suriye’deki gelişmeleri baştan ön görememesi, Esad’ın altı ay içinde düşeceğine yönelik hesap yapması, bu olmayınca da IŞİD dahil, tüm güçlerle ittifak içine girmesi.

Amerika’nın ardından Rusya’nın devreye girmesi, tabloyu iyice karıştırdı elbette. Ülkemizi ziyaret eden Amerikan Başkan Yardımcısı Biden, PKK’yı terörist, PYD’yi iyi Kürt gibi ele alan tuhaf bir yaklaşımın içinde. Türkiye’yi Başika’dan çıkma konusunda ikna ettiği anlaşılıyor. Bunun karşılığında Suriye’de bazı tavizler vermiş olabilir.

Hem IŞİD’e, hem PYD’ye yönelik ortak bir askeri operasyon bunun bir parçası olabilir ama o zaman da Rusların ne yapacağına iyi bakmak gerekir. Kamışlı’ya kurulacak askeri üsle, Ruslar sadece Esad’ın değil, Kürtlerin de koruyucusu rolüne rahatlıkla soyunabilecek.

Üstelik, Irak Kürdistan’ın bağımsızlığından IŞİD’le mücadeleye, Esad’ın geleceğinden ifade ve basın özgürlüğüne uzanan geniş bir yelpazede Washington ile Ankara arasındaki makasın açıldığı, Batı’nın Türkiye’ye para ile iş yaptıracağı bir ülke muamelesi yaptığı dönemde.

Türkiye’de çatışma ortamının giderek tırmandığı, Kürt coğrafyasından gelen görüntülerin Birinci Dünya Savaşı sahnelerini hatırlattığı, Nisan’dan sonra şiddetin çıtasının yükselmesinin beklendiği bir döneme giriyoruz.

Suriye’ye Amerika ile bile olsa yapılacak askeri bir müdahale, bu ortamın daha kanlı hale gelmesinden başka bir sonuç vermeyecektir. Rusya ile 1915 benzeri bir tabloda yine karşı karşıyayız. Tek fark, sınırın Doğusu’nda değil, Güney’inde karşı karşıyayız, Ermenilerin yerine Kürtler var.

Bu savaşın kazananı olmaz. Kaybedeni bütün ülke olur. Amerika’nın kameralar önünde PKK’ye yönelik söylemi içeride şiddettin tırmanması, şehir savaşlarının yayılması ve daha fazla kan dökülmesinden başka bir sonuç vermeyecektir.
Batı’nın mülteciler sorunu ve IŞİD’e karşı mücadele çerçevesinde Ankara’nın Kürt politikasındaki yanlışları görmezden gelmesi, şiddetin Batı illerine yayılmasının önündeki en büyük engeli kaldırabilir.

Görünen köy kılavuz istemez. PKK’nin şiddet yöntemleri devletin daha ağır şiddetine yol açıyor, siviller taranıyor, yaralıların sokak ortasında can çekişerek ölmesine seyirci kalınıyor, bölge halkı aşağılanıyor.

Bunların yarattığı tahribat kolay unutulmaz. Nefret üzerine ortak gelecek kurulmaz. Türkiye’nin birliği hiç bu kadar tehdit altında olmamıştı. Ölüler üzerinden skor yarıştırmayı bırakıp birlikte yaşamı kurtarmaya çalışmazsak, bölünme kaçınılmaz olur.

ERDUN BABAHAN / HABERDAR