Ama ben bunun anlamını tam olarak idrak ettiğimizden kuşkuluyum.
Birçok insan ve çevre, Kürt meselesinin çözümünün siyaset platformuna aktarılması deyince, sadece bazı "masum" hak taleplerinin gündeme geleceğini; özerklik gibi, federasyon gibi, ayrı devlet kurma gibi "bölücü" fikirlerin ise siyaset platformu dışında kalacağını sanıyor -ki bu doğru değil.

Aslında yeni süreç, siyasetten ve demokrasiden ne anladığımızı ortaya çıkaracak çetin bir sınav getiriyor önümüze:

Şiddet ortadan kalktıktan sonra, Kürtlerin statüsüne ilişkin her türlü fikrin siyaset meydanında ortaya atılabileceği, tartışılabileceği ve eğer Kürt çoğunluğu tarafından destekleniyorsa uygulama alanına geçilebileceği konusunda anlaşıyor muyuz? Yoksa her politik çizgi kendine göre bir takım kırmızı çizgiler çizip bu alanlarda siyaset yapılmasını "gayrimeşru" ilan etme niyetinde mi?

Siyasi süreçlerin sonu belirsizdir

Demokrasiye inanıyorsak ve ortak yaşamanın ortaya çıkardığı çelişkilerin, farklılıklarımızdan kaynaklanan problemlerin ancak siyaset yoluyla çözülebileceğine güveniyorsak, demokratik siyasette kırmızı çizgi olamayacağını da anlamak zorundayız. Zira siyasi süreçler sonu baştan belli süreçler değil; tam tersine, sonu belirsiz süreçlerdir. Yani nereye kadar varacağı baştan söylenemez. Eğer sonu baştan belli süreçler olsalardı, demokratik siyaset dediğimiz şey bir aldatmacadan başka bir şey olmazdı. Zaten "demokraside risk almak" sözünün anlamı da budur. Hiçbir siyasi tartışmayı "Nasıl olsa benim dediğim olur" diye açamazsınız. Hiç bir siyasi adımı atarken, "Bu adımı atıyorum ama bundan sonraki adımlara izin vermem" diyemezsiniz. Hangi süreç nereye kadar gidecek, hangi yola girilecek ve bu yolda kaç adım atılacak, bütün bunlar ancak ve ancak demokratik siyasetin kuralları tarafından belirlenir. Siyasi liderler, kendi görüşleri doğrultusunda bu süreçleri yönlendirmeye çalışırlar elbette. Ama kırmızı çizgilerle önünü kesemezler.

Daha somut olarak konuşacak olursak;
Şiddetin son bulması ve Kürt meselesinin siyaset platformunda çözümü konusunda anlaşıyorsak; önümüzdeki dönemde, çeşitli özerklik formüllerinin, federatif yapı taleplerinin ve hatta ayrı devlet programlarının siyaset gündemine gelmesini de normal karşılamak gerekir. Bütün bu projeler siyaset meydanında rekabete girecek, kimisi güçlü kimisi son derece cılız toplumsal desteklere sahip olacak. Ve elbette, güçlü destek bulan projelerin hayata geçirilmesinin yolu yordamı tartışılacak.
Bu ihtimallerin, büyük çoğunluğun tüylerini diken diken ettiğinin farkındayım. Ama siyasi çözümün tereyağından kıl çeker gibi gerçekleşeceğini kim söyledi ki?

"Bölücübaşı" diye diye...

Aslında biz bu konudaki hatayı ta baştan yaptık. PKK'yı "bölücü terör örgütü", Öcalan'ı da "bölücübaşı" olarak nitelemek; vurguyu teröre değil, bölücülüğe yapmaktı asıl hata. Oysa bölünmeyi savunmak da diğer fikirler gibi fikirdir. Evet, bugünkü Anayasa'ya aykırı bir fikirdir, ama yine de fikirdir. Yeter ki, terör yoluyla gerçekleştirilmeye kalkışılmasın. Bugün dünyada geçerli olan düşünce özgürlüğü normlarına göre PKK'nın suçu, bölünmeyi savunması değil, bunu terör yoluyla gerçekleştirmeye çalışmasıdır.

Şimdi karşı karşıya geldiğimiz durumda zorlanmanın sebebi de bu: Bölünmeyi savunmak hep suçların en büyüğü olarak algılandığı için, bölücü terörün terör kısmı sona erse de bölücülüğün meşru bir siyasi çizgi olarak süreceğini havsalamız almıyor
.