Dudaklardan dökülen sözleri değil, beynin geri tarafında dolaşan tilkilerin kuyruklarının çarpışma seslerini duymaya çalışanlar meseleye tersten bakarak gerçeği yakalayabilir.

Hayal edin:

Hafazanallah Kürt seperatizmi ayaklanmış, terör azgınlaşmış, kan gövdeyi götürürken ülkeyi yönetiyorsunuz. Elinizde biriken gücü, artan yetkilerinizi ve pervasız iktidarınızı tasavvur edin. Size muhalefet edenleri, iktidarınıza rakip çıkanları ayrık otu gibi kökünden söküp ayıklıyorsunuz. Teröre lanet okuyan milli birlik ve dayanışma nutukları arasında, herkesi susturuyor ve her konuda tek söz sahibi sıfatıyla saltanat sürüyorsunuz. Başınız sıkıştıkça, ayağınız kaydıkça bütün suçu düşmanlarınıza yüklüyor, kuş gibi hafif semada süzülüyorsunuz.

Bir de herkese ayrı ayrı laf anlatmaya mecbur olduğunuz demokratik-çoğulcu ortamlara mahkûm olduğunuzu düşünün. Barış ve refah içinde serveti adil bir şekilde dağıtmak, altta canı çıkan yoksulun sesini kısmak, üzerine kurulduğunuz koltuğa göz dikenleri yere sermek ne kadar zor olurdu değil mi?

Ya bir de barışı tesis edip kalıcı hale getirmeniz bekleniyorsa? Çıkın bakalım işin içinden.

Kimse çıkamaz. Sapla saman birbirine karışır. Çok fazla aktörün-faktörün dahil olduğu bu denklemde, güç ve ikbal peşinde olanlar kendilerini sağlama alacak formüllerin peşine düşer.

“Toplumsal Rıza”

Meclis Başkanı Numan Kurtulmuş, Millî Dayanışma, Kardeşlik ve Demokrasi Komisyonu ile kendisine tevdi edilen görevi “toplumsal rıza” üretimi ve “toplumsal desteğin arttırılması” olarak tanımlıyor. Toplumun rızası “meşruiyet” demektir. Kural dışına çıkan iktidar, meşruiyet açığını toplumun rızasını çoğaltarak kapatmaya çalışır. Algı oluşturmak olarak tarif edilen bu işe Soğuk Savaş döneminde psikolojik savaş adı veriliyordu, bugün “kamu diplomasisi” diye daha incelmiş bir tabir kullanılıyor. Kısaca Meclis Başkanı, Komisyon’un algı operasyonunun zemini veya aracı olduğunu söylemiş oluyor ve görev tanımını bu şekilde sınırlamış oluyor.

Bu sınırlama aynı zamanda arka planda asıl meselenin bir “Devlet Projesi” olarak tasarlandığını ve yürütüldüğünü haber veriyor. Devlet kendi âlî menfaatleri faslında, fırsatları ve şartları dikkate alarak bir strateji belirlemiş ve uygulamaya geçmiş. Meclis Komisyonu da bu stratejinin algı operasyonu ayaklarından biri olarak tasarlanmış. Öcalan’ın talebinin eseri olması, üzerindeki “görüldü” damgasını değiştirmiyor.

Kendi iç tutarlılığı ve bütünlüğü içinde bu fırsat Suriye’de yakalanmış. Büyük güçlerle uzlaşarak yeni bir bölgesel mimari projesinin uygulamasına geçilmiş. Bu projenin hareket noktası Türkiye Cumhuriyeti Devleti ile Kürtlerin uzlaşmasına, barışın ötesinde birlikte yol yürüyecekleri bir ittifaka dayanıyor. Kürtlerin güvenlik ve refah arayışına, Türkiye’nin bölgesel hesaplarına uyan bir çözüm bu. Sağlam ve gerçekçi bir formüle dayanıyor.

Kimler farkında?

Devletin güvenlik ve istihbarat birimlerinde, diplomasi masalarında edinilen bilgilerin sağladığı vizyonla bakarsanız, bu formülün bir devlet projesi olarak uygulanması son derece tutarlı ve mantıklı. Demek ki farkında olan çok kişi var.

Projenin siyasî alanda sahibi ve yürütücüsü Devlet Bahçeli oldu. Abdullah Öcalan, Bahçeli’den gelen daveti doğru anladı ve karşılık verdi. Öcalan da Kürt kamuoyunu ve bilhassa örgütünü ikna etti. Demek ki Devlet Projesi, Devlet Bahçeli’nin ve Öcalan’ın yönetiminde uyum içinde yürütülüyor.

Gözden kaçan önemli bir ayrıntının altını çizelim. Bu proje Türklerle Kürtler arasında değil, Devlet ile Kürtler arasında yürüyor. “Türk” diye bir aktör devrede değil, sadece Meclis Komisyonu’nun rızasına başvurduğu pasif bir muhatap. Proje devlet damgası taşıyorsa, Türkler hangi gerekçe ile itiraz edecek?

Peki sıkıntı nerede?

Sıkıntı, bu projenin, bazılarının işine gelmemesinde.

Teknik olarak bu projenin yürümesi için Öcalan’ın sahada olması lâzım. Tavrını bu proje ile uyumlu açıkça ilan eden Öcalan’a getirilecek kısıtlamaların tamamı, bu projeye takoz koyanların eseri olacaktır. Öcalan’ın önü açılmalı ki proje yürüsün.

Tuncer Bakırhan, Öcalan’a yeniden görüş yasağı getirildiği imasında bulunmuştu. Ahlat’ta Erdoğan ile Bahçeli görüşmesi sonrasında İmralı feribotunun yeniden yola koyulacağının açıklanması, sizce bu tabloda nereye oturuyor?

Kürtler ve Araplar:

Hamaset kokan nutuklara birden Arapların dahil edilmesi hayra alamet değil. Türkiye Çözüm Süreci’nde Araplarla arasında olmayan bir problemi çözmüyor, muhatap sadece Kürtler. Üstelik, Arapları durduk yere devreye sokmak Kürtlerle devlet arasındaki uyumu da sakatlıyor.

Suriye Kürtlerini, yani SDG’yi Şam’la uzlaşma üzerinden Türkiye’ye dolambaçlı yoldan bağlamak da sorunlu. Suriye’nin etnik-mezhebî sosyolojisine aykırı bu zorlama, ipleri koparmaktan başka bir işe yaramaz.

İşte bu yüzden Erdoğan’ın Ahlat’ta, Malazgirt törenlerinde Suriye Kürtleri’ni “kılıç kınından çıkarsa kaleme ve kelama yer kalmaz” diyerek tehdit etmesini, mutantan bir şekilde yürüyen Devlet Projesi içinde tutarlı bir yere yerleştirmek çok zor. Hamaset kural olarak asıl niyeti saklamak için devreye girer. Acaba asıl niyet ne olabilir?

Suriye Kürtlerinin yönünü Ankara’ya dönmesini istemek, bir nebze retorikle açıklanabilir. Peki Şam’ın kıble olarak gösterilmesi ne anlama geliyor?

Bana sorarsanız Suriye Kürtlerinin yönünü döneceği iki kıble var. Birincisi Diyarbakır, kültürün ve kimliğin yuvası, ikincisi de refahın köprüsü olarak İstanbul. Öcalan’ın kapsamlı bir şekilde farkettiği, Kürt aydınlarının bir kısmının da derinden sezdiği üzere bütün Kürtlerin güvenliği ve geleceği için Türkiye dışında bir melceleri yok. Türkiye’nin bölge Kürtlerine yönelik şu son Devlet Projesi’nin dayanağı da bu yalın gerçek.

Türkiye’nin Suriye politikası, Şam üzerinden Kürtleri kontrol altına almak değil, Kürtler üzerinden bölgede barışı tesis etmek olmalı. Gerçekçi olan politika bu.

Bu ana strateji Devlet Projesi içinde mevcut, ancak çoğu kimse durumun farkında değil. Şam üzerinden Kürtleri kontrol altına alma projesi, gerçekte bilerek veya bilmeyerek Çözüm Süreci’ni baltalama teşebbüsüne dönüşür.

Meclis Komisyonu’nun ikna etmeye çalıştığı Türk Kamuoyu artık uyanmalı. “Nasıl olsa devlet bu işlere vaziyet ediyor” konforu, sürecin yürümesine engel oluyor. Türkler arasında gerçekçi, tutarlı ve kararlı bir duruş ve muhataplar gerekiyor.