İktidarda kalmak, bütün ahlâkî endişelerin üzerine çıkınca fikirler, ideolojiler ve davalar çözülüp tuzla buz oluyor. Ne fikre, ne muhakemeye ne de biraz emeğe bulanmış ferasete yer yok.

iki kadın, ikisi de gazeteci, ikisi de iktidarı ka’len ve kalemen her hal ve şartta bugüne kadar cengaverler gibi savunan isimler: Elif Çakır ve Cemile Bayraktar. Şu günlerde iktidarın sözcüleri ve yandaşları tarafından ahlâksızlığın, çirkefliğin en derin yerlerinden üretilen hakaret ve küfürlerle çok ağır saldırıların hedefi durumundalar. Hakaretler ve küfürler bildiğiniz iğrenç erkek dünyasından, kadınları cinsel nesne olarak aşağılamayı üstünlük sayan, ağzından salyalar akan tecavüzcü-sapık magandalıktan çıkartılıp paketleniyor ve adrese gönderiliyor. Sebep namusları ve iffetleri konusunda dedikodular değil, her ikisinin de Mavi Marmara için Erdoğan’ın ortaya söylediği “Bana mı sordular?” sorusuna kendilerince cevap vermeleri.

Bu küfürler iktidar gücünü elinde tutanları bağlar mı? En tepeden, ilk halkanın çeperine yerleşmiş ve bulunduğu pozisyonu en tepeye borçlu olanlara kadar herkesi bağlar. İki muhaddere kadına, siyasî eleştirileri yüzünden sapıkça saldırıda bulunanları susturacak, engel olacak güce sahip olup da sesini çıkartmayan herkes bu işten sorumludur. Bu hakaretleri edenlerin iktidar adına hâlâ konuşabilmeleri değil, sadece konuşabilmeleri bile iktidar için namus lekesidir.

“Bize ne, birbirlerini yesinler” diyenlerin de iktidarla aralarına koydukları mesafe dışında sağlam bir ölçüleri olmalı. Çünkü mesele “bu iktidar” değil, sadece iktidara özgü bir sorun. Sapkın erkek algısı her türlü iktidarı libidoyu tatmin edecek bir şehvet aracı olarak görüyor. İki hanım gazeteciye yönelik saldırganlığın içinin cinsel iktidar sembolleri ile doldurulması bu yüzden tesadüf değil. Demek ki iktidar insanı yozlaştırıyor, daha ötesi ahlâksızlaştırıyor.
“Bu ahlâksızlığın hesabı nasıl verilecek?” sorusu, yavaş yavaş içine girdiğimiz yeni dönemin en önemli sorunlarından biri olacak. Ahlâksızlığın hesabı, suistimallerin, haksızlıkların, zulümlerin hesabına benzemiyor. Çünkü ahlâksızlığın, “hırsızlık yaparken yakalandım, sonrasında ancak zulümle ayakta kalabilirdim” gibi cezaya konu anlaşılır bir gerekçesi yok. Adam düne kadar omuz omuza kılıç salladığı refikine, ilk fırsatta belden aşağı vuruyor. Üstüne çıkıp tepiniyor ve vahşi naralar savuruyor.

İktidar gücünü kullananların içine demek ki masallarda anlatıldığı gibi bir cin, “iktidar cini” kaçıyor. Bu cin adamın aklını ve kalbini başından alıyor. Dünyaya iktidar gözlüğüyle bakıyor, insanları üzerine basılıp ezilecek karınca sürüsü gibi görüyor. İktidarda kalmak için zayıfı ezmeye, güçlü olanların önünde kapaklanıp yeri öpmeye razı oluyor. İktidardan uzaklaşınca, yani cin içinden çıkınca filmlerde gördüğünüz gibi bakışları yumuşuyor, güzelleşiyor, konuştukları yazdıkları bir şeye benzemeye başlıyor.

Gezi’den itibaren liberaller, 17/25 Aralık’tan sonra hırsızlığa karşı çıkanlar, AK Parti’nin özgül ağırlık sahibi kurucuları, Davutoğlu ile birlikte gözden düşenler ve en son İsrail anlaşması ile son bahanelerini de kaybeden İslâmcılar teker teker bu cinden uzak durmanın faziletlerini öğrendiler. Yağan, gürleyen, etrafa nizam verenler ellerindeki güç geri alınınca, yani bu cin içlerinden çıktıktan sonra normal birer insana dönüştüler. İktidar toptan kaybedilince demek ki toplu bir arınma ritüeli izleyeceğiz. Suç ve ceza faslı ayrı; iktidarla azan ve zıvanadan çıkanlar tekrar normale dönünce bir daha kendilerine iktidar teslim edilmeyecek.

İktidarda kalmak, iktidara tutunmak bütün ahlâkî endişelerin üzerine çıkınca fikirler, ideolojiler ve davalar çözülüp tuzla buz oluyor. Durumu fikir tartışmalarının çetrefil dünyasında bir yere koymak yerine, bu ahlâk düşkünlüğünün tecessüm ettiği yerlere bakmanız yeterli. Ne fikre, ne muhakemeye ne de biraz emeğe bulanmış ferasete yer yok.

MHP’de muhalifleri parti kurmaya zorlarken bu kadar mı acemice kumpas çevrilir. “Muhaliflerin tek amacı AK Parti’ye zarar vermek” diyor, bu akl-ı evvellerden biri, Bahçeli’nin bu niyette olmadığını aptalca ifşa ederken. Bu kadar desteksiz atarak iktidar savunması yapanların, gözden düşen eski mesai arkadaşına kırmızı görmüş boğa gibi saldırması işin tabiatına uymuyor mu?

Bu “iktidar cini” şimdilerde en yeteneksiz olanların içinde yaşıyor. Seviyesizlik bundan.