Bana sorarsanız, bu yazıyı okumayın! Okursanız da bozulmayın! Hiç de güzel şeyler söyleyemeyeceğim çünkü.

Nasıl söyleyeyim? Neyin ucundan tutsam, elimde kalıyor. İnsanı ferahlatacak bir şey arasam; yok, yok, yok!..

Üstelik sade bugüne has bir sorun da değil bu.

Cânım ülke, koca bir yüzyılı nal toplayarak geçirmiş.

Ne güzelim coğrafyamızın deresini tepesini, kurdunu kuşunu, çiçeğini böceğini koruyabildik; ne iklimine, toprağına, tarlasına tezeğine sahip çıkabildik.

Ne tarımı, bağı bahçeyi, hayvancılığı rasyonelleştirerek adam gibi beslenebildik; ne denizlerimizi, nehirlerimizi temiz tutabildik.

Ne otlaklarımızı, yeşil alanlarımızı, ormanlarımızı, yaban hayatımızı muhafaza edebildik; ne ekosistemi dengede tutarak, yağmurları, rüzgârları, güneş enerjisini yarayışlı araçlar hâline getirebildik.

Zümrüt toprak, ancak kafanı Edirne’den dışarı çıkarırsan başlıyor.

Ne kılını eğireceğimiz Ankara keçimiz var artık, ne bize sürtüne sürtüne sokulacak Van kedimiz.

Ne olağanüstü tadıyla Tekirdağ karpuzumuz, ne kütür kütür çavuşüzümümüz.

Ne kiraz ağaçlarımız kaldı, ne ayçiçeklerimiz.

Ne de sütünden, üstü takunyayla tepinecek kıvamda kaymak tutan yoğurtlar yapabileceğimiz munis huylu mandalar kaldı.

Samanı bile Bulgaristan’dan alır olduk.

Zeytinliklerimizi tarumar etmek için çılgın bir yarış hâlindeyiz ve evelallah onu da kazanacağız.

Akarsularımız kedi siydiği gibi incelmiş ama en küçük bir yağmurda her yeri yıkarak önüne katan bir canavara dönüşüyor.

Beş yüz senedir bir türlü yerleşemediğimiz kentlerimiz gene, tamamen içler acısı.

Ne tarihî doku kalmış, ne soluk alacak yeşil alanlar, ne de kültürel mekânlar.

İşsiz, eğitimsiz, bakımsız, görgüsüz, üst üste yığılmış insan çöplüğü her biri.

Caddelerinde tıpkı otomobiller gibi vızır vızır… ne vızır vızırı, paldır küldür, hafriyat kamyonları dolaşıyor.

Her tarafı mahvettik mahvetmesine de; bari sanayileşmiş olaydık ama ne gezer!

Diz boyu bir yoksulluk, insanı çileden çıkaran bir cahillik ve ar damarı çatlamış, tefessüh etmiş bir ahlâk düzeni.

Ne bilimde varız, ne sanatta varız, ne teknikte ve buluşta varız.

Dünya ölçeğinde ne bir melodimiz çalınıyor, ne bir tablomuz seyrediliyor, ne övünç duyacağımız bir eser konuşuluyor.

Nobel alan numunelik bir yazarımız çıktı; milletçe karalar bağladık.

Türk dendi mi, yeryüzünün kaldırım değiştirdiği bir üne sahibiz.

İşin garibi, bununla da övünüyoruz.

Ya insanı bedensel olarak hırpalayarak alt etmeye dayanan güreş türü sporlara meraklıyız, ya da artık ancak saldırıya uğranırsa meşru görülebilen askerî zaferlere karşı akıl almaz sempatimiz var.

Televizyon dizilerimizin dışarıda bu kadar çok tutulmasında entrika becerilerimizdeki sürükleyiciliğin payını hiç düşünen oldu mu? Aslında bütün yaptığımız, entrika kültürü satmak!

Velhâsıl, dört başı mamur bir demokrasiyi içine sindirebilmiş çağdaş ve mutlu bir toplum da kuramamış olduk.

Bu durumun doğal sonucu olarak, siyasal iktidara, toplumsal kumaşa denk düşen dinci bir otoriter rejim hâkim olmayacaktı da ne olacaktı?

Kendilerini ilerici zanneden, Batı karşıtı, sözüm ona sol/ Kemalist unsurlar, “çağdaşlık, bağımsızlık, emperyalizm” gibi hoş ama içi boş ezberlerden ibaret söylemler eşliğinde, Kuzey Kore’nin Küçük Asyatemsilcileri olarak, bu dinci düzenin inşasında temel betonunu dökme ameleliği yaptıklarının bilincine bile varmış değillerdir henüz.

Yargı, ne kadar eğreti imiş ki, bir çırpıda ayak uyduruverdi.

Üniversite, bütün olup bitenler karşısında sağır, dilsiz ve kör.

İş dünyası cukkasına bakıyor. Muhalefet ise mülga!

Ve dinsel siyasete meftun kara kalabalıklar ise, öldükten sonraki cennetin rezervasyon kuyruğunda itişip kakışıyorlar.

Yeryüzünü terör sarmış; sen istediğin kadar terörün dini olmaz de, dur! Her taşın altından Müslümanlar çıkıyor.

Ben bu rezil etiketi hak etmiyorum, kabul etmiyorum ve isyan ediyorum!

Neyiz biz ya; bir tür çekirge sürüsü mü?

[email protected]

twitter@cinarnamik