7 Haziran seçimleri Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın başkan olup ülkeyi şirket (yani babasının malı) gibi yönetme ihtirasına “Hayır!” dedi.

Erdoğan'ı haddini bilmesi, yani anayasadaki yetki sınırlarına uygun davranması ve yeminine sadık kalması konularında uyardı. Bunlarla kalmadı, Erdoğan'ın partisine tek başına iktidar olma imkânı da tanımadı. Böylelikle Başbakan Davutoğlu'nu kampanya sırasında verdiği sözü, yani iktidarı kaybederse istifa edeceği sözünü tutmaya davet etti. Ne var ki ne Erdoğan'ın, ne de Davutoğlu'nun seçmenin uyarılarına kulak asmaları bekleniyor.

Gelelim, yeni, koalisyon hükümeti kurma sürecine. Bu süreçte Erdoğan'ın izleyeceği kuvvetle muhtemel strateji, hükümet kurulmasını engelleme ve sonunda muhalefetin hükümet kurdurmadığı iddiasıyla erken seçime gidilmesi için elinden geleni yapmak olabilir. Eski AKP Milletvekili Haluk Özdalga'ya göre Erdoğan iktidarı yeniden ele geçirmek için son çare olarak istifa edip (hayal kırıklığına uğradığı Davutoğlu'nun yerine) partisinin başına geçmeyi düşünebilir. Seçimden sonraki ilk konuşmasındaki edası da bunun işaretlerini vermekte.

Gelelim koalisyon önerilerine. Üzerinde çok durulan önerilerden biri, AKP ile CHP'nin hükümet kurması. Bunu ilk telaffuz eden HDP eşbaşkanı Selahattin Demirtaş oldu. Değerli ve yakın dostum Prof. Dr. Seyfettin Gürsel de Zaman'daki yazılarında (9 ve 11 Haziran), (Almanya'dakine benzer şekilde) iki büyük parti AKP ve CHP'nin kuracağı koalisyonu “ideal, optimal” olarak niteledi. Ne var ki, AKP'nin CHP ile yeni anayasa üzerine anlaşmasının ve “cumhurbaşkanının yetkilerinin parlamenter sisteme uygun olarak daraltılması, hukuk devletini tahrip eden son dönem yasalarının ilgasını ve yolsuzluk soruşturmalarının önünün açılması” koşullarını kabul etmesinin kolay olmayacağını da teslim etti.

Aynı öneriyi CHP iktidara gelirse ekonomi bakanlığını üstlenebileceğini açıklamış olan Kemal Derviş'in de benimsediği anlaşılıyor. Derviş bunun için temel şart olarak da (Almanya'da olduğu gibi) iki partinin hükümette eşit sayıda bakanlık almalarını öngörmekte. (Bkz. Hürriyet, 11 Haziran.)

AKP – CHP koalisyonu önerisine usul yönünden itirazım, Almanya benzetmesinin tamamen abes olduğu. Evet, Almanya'da birinci ve ikinci parti, Hıristiyan ve sosyal demokratlar koalisyon hükümeti kurdular, ama ikisi arasında rejimle ilgili en küçük bir anlaşmazlık söz konusu değildi. Taraflardan biri gırtlağına kadar yolsuzluklara bulaşmış olmakla, keyfîliğe ve otoriterliğe yönelmekle, hukuk devletini tahriple suçlanıyor da değildi. AKP – CHP koalisyonuna esastan itiraz nedenim ise, büyüyüp iktidar alternatifi haline gelmesi umulan CHP'nin iktidarı paylaşma uğruna AKP ile koalisyona girmesi halinde, gelecek seçimde seçmenlerinden iyice yabancılaşmasının, iyice küçülmesinin kaçınılmaz olması.

Kimileri, hangi koalisyonun olabileceği üzerine kafa yoruyor. Benim ilgi odağım, olması gereken koalisyon. Seçim öncesinde de yazdığım gibi, bana göre “ideal, optimal” (en iyi olan) seçenek, üç muhalefet partisinin (yani CHP, MHP ve HDP'nin), Erdoğan iktidarının hukuk devletine vermiş olduğu tahribatı giderdikten sonra seçimlere gidecek üçlü bir koalisyon hükümeti kurmaları; olmazsa HDP'nin bu şartlarla CHP – MHP koalisyonuna dışarıdan destek vermesi.

Üç partinin üzerinde anlaşabileceği başlıca koşullar ise şöyle sıralanabilir: Büyük yolsuzluk soruşturması zanlılarının Yüce Divan'a gönderilmesi. Soruşturmayı yürüten savcı, yargıç ve emniyet amirlerinin görevlerine iadesi. Sulh Ceza Hakimliklerinin ilgası. HSYK, Yargıtay ve Danıştay, iç güvenlik, internet, MİT'e yasal zırh yasalarının değiştirilmesi. “Cumhurbaşkanlığı makamı Çankaya Köşkü'dür” diyen tek maddelik bir yasa. (Bkz. Hasan Cemal, T24, 11 Haziran.)

Kapıdan kovulanın bacadan geri gelmesini sağlayacak kirli koalisyonlara hayır!