Büyü bozulunca geceyarısı balkabağına dönüşmüşe benziyor Türkiye.

Merkez Bankası’nın “saat 24” faiz açıklamalarının nefesler tutulup beklenmesinin böyle de ironik bir yanı var.

Başbakan Erdoğan’ın “üzerinde kontrolü olmadığını” söylerken, bir yandan da, “inşallahlar”, “dualar”la Merkez Bankası’nın hareket etmesini istediği doğrultuyu sertçe vurguladığı bir tutarsızlık hâli...

“Aldıkları kararın sonuçlarından onlar sorumlu olur” diyerek “özerk” Merkez Bankası’nı tehdit eden tavrı...

Dünya ile siyasi ve ekonomik açıdan bütünleşilmesi için adımlar atılan “2000’lerin başı” döneminin, “iktidar zihniyeti” açısından son kullanma tarihi geçti.

Gelecekse, 40 yıl önceki geçmiş...

MHP’li Cengiz Akyıldız’ın ölümüyle sonuçlanan sokak kavgası görüntüleri, 1970’lerden kalma imgelerin günümüze yansıtılması gibiydi.

İktidarın ve bürokrasinin yüksek kademelerinde, “egemen kadrolarda” yaş itibariyle, 1970’lerin kaos ve kutuplaşma ortamının içinde yetişen ve ne yazık ki, bu ortamdan ders çıkartmak yerine, siyaseti bu ortamın kanlı bıçaklı hâli zanneden kimseler bulunuyor.

Darbelerle hesaplaşılamamasının en önemli sebeplerinden biri de, 1970’leri “altta kalanın canı çıksın” tarzı bir güç savaşı olarak yanlış okuyan, özümseyen bu kadroların zihin dünyası.

Dolayısıyla, Genelkurmay’ın emir-komuta zincirinde, Başbakan’ın tepede olduğu bir kuruma dönüşmesi, “sivilleşmek” anlamına gelmiyor.

Roboski gibi hesabı verilmeyen bir trajedi de yaşanıyor.

Askerî harcamalar, “askerî vesayet” döneminden de fütursuzca artabiliyor.

Darbe planlarıyla ilgili soruşturmalar, yargı süreçlerindeki hatalar; hatta şimdilerde olduğu gibi adli ve hukuki süreçlerin temize çekilmesi kisvesi altında yapılanlar, hep vahamet.

70’lere geri sayarken, Gezi protestolarında olduğu gibi, ülkenin her tarafına yayılan gösterilerle sarsılan Ukrayna’yla, Türkiye’nin arasındaki “paralellikler” artıyor.

Ukrayna’da, geçtiğimiz günlerde alelacele yürürlükten kaldırılan, sadece birkaç günlük ömrü olan “Protesto Yasası”, Türkiye’de son dönemde Meclis’ten geçen kanunlara gerek içerik, gerekse de yasalaşma şekli olarak çok benziyordu.

Ukrayna’ya yönelik yorumlarda, “Rus tipi bir kanun” diye nitelenen bu protesto yasası, iktidarın dilerse her türlü toplantıyı, her türlü hükümet eleştirisini “suç” olarak niteleyebileceği muğlâklıktaydı.

Bazı dinî kurumların da aralarında bulunduğu, ülke dışından maddi kaynağı olan ticaret dışı yapılara, kendilerini resmen “yabancı ajan” diye kaydettirmesini öngören yasayı onaylayan parlamenterlerin çoğunun, içeriğinden haberi bile yoktu.

Türkiye’de de, “milli irade” lafı ağızlardan hiç düşürülmüyor da...

Asıl, “halkı” siyaseten temsil etmesi için seçilen vekillerden oluşan Meclis, bir sanal dünya.

Başbakan’ın geçen cumartesi İzmir’de, katılamadığı stadyum toplantısına, kendini temsilen 3,5 metrelik “hologramını” yollayınca ortaya çıkan sanal hâl, Meclis’in sembolize ettiği “milli irade” yanılsaması...

Meclis’in yasama süreci ile ilgili şöyle yazmıştım:

“Torba yasalar, ‘hızlandırılmış yasama süreci’ örneklerinden... Torba yasaların, aslında, TBMM İç Tüzüğü’nde bir dayanağı yok... Son 10 yılda ise, 10 bine yakın kanun maddesi, torba yasalar veya ortaya karışık uygulamalarla, hızlıca oylanarak, bazen milletvekillerinin de içeriklerini tam olarak bilemediği biçimde, yasalaştı. Milletvekilleri bile içeriği, yasanın sebep olacağı ‘yaşam değişikliklerini’ bilemeden oylarsa, varın düşünün, sivil toplum örgütlerini, yasa değişikliği ile ilgili tarafları veya sıradan vatandaşın hâlini...”

Bu yazının tarihi, 30 Mayıs 2013; Gezi protestolarının “patlamasından” bir gün önce.

2000’lerin başında, Türkiye’nin kendisinde değişim ve dünyaya açılma ivmesi vardı; artı ve eksileriyle. Bu ivmenin tamamen tüketilmesi, yok edilmesiyle asıl hologram, içi boşaltılan “halk” ve “irade” kavramları; o kavramların Türkiye’nin üzerinde dolaşan “hologram hayaletleri”.

[email protected]